de geheime grot

rappie liep door het bos, opzoek naar prooi. ik stapte ergens op, maar ik zakte naar beneden. een geheime grot! dar vallen veel insecten natuurlijk in, hmmm, lekker! ik groef de ingang verder uit totdat ik erin kon. ik ging de grot in. er viel licht op me tussen de spleten, niet veel, maar het is wat. het was er enorm vochtig, maar het was ook lekker warm, precies goed. toen zag ik het. een soort natuurlijke trap die naar een uitstekende richel tien meter boven de grond. er groeide mos, lekker zacht, goed om op te slapen. het gezoem van de muggen was eerst te vreselijk voor woorden, maar het went. ik moet mijn vrienden hierover vertellen!

(inspiloos, graag alleen voor piper)

Piper was rustig aan het wandelen, totdat ze het geschreeuw van een Troodon hoorde. Piper keek verschrikt de richting op van het geluid, was er hier ergens een Allosaurus? Of Spinosaurus? Maar nee, het geluid stierf weer weg. Misschien was er ook wel een hapje voor haar, met snelle passen liep Piper naar het geluid toe. Bij een gat in de grond stopte ze, hier was het geluid vandaan gekomen. Piper keek omzich heen, geen voedsel. Een beetje teleurgesteld draaide ze zich weer om, maar toen hoorde ze weer het geluid. Het kwam uit het gat. Nieuwsgierig stak ze haar hoofd door het gat naar binnen, maar zoals gewoonlijk verloor ze haar evenwicht omdat ze te ver voorover had geleund. Piper voelde het licht verdwijnen en de duisternis om zich heen grijpen. Met een harde 'pats' kwam Piper neer, een beetje duf stond ze op. Toen ze om zich heen keek wist ze niet wat ze moest denken, het was een grot. In de verte zag Piper een 'natuurlijke' trap, de trap liep uit op een richel die 10 meter hoger was dan Piper. Een kleine zucht vormde zich uit Piper's lippen, ze zal wel die trap opmoeten om hier ooit uit te kunnen. Het gat boven haar, Piper keek omhoog, was te niet te bereiken met klimmen of springen. Ze zat hier opgesloten. Piper keek weer naar de trap, ze had geen zin om te klimmen. Ten eerste omdat ze hoogte vrees had, en ten tweede omdat ze..... eigenlijk was er geen ten tweede. Piper deed een paar stappen naar de trap, maar hoorde toen een luid gezoem. Met een sprongetje rende ze weer terug naar het gat waardoor ze was gevallen. Geschrokken keek ze omzich heen, maar het bleek maar een mug te zijn. Toen Piper beter keek zag ze dat het een héleboel muggen waren. Een luide slik was te horen, en Piper liep weer verder naar de trap. Ze wist ook wel dat de muggen haar niet zouden prikken, ze vonden haar om een of andere reden niet lekker. Ze zouden zelfs liever doodgaan dan haar bloed te proeven. Het was deels beledigend maar ook deels gunstig. Piper vond ze alleen super eng, en een vond dat ze een vreselijk gezoem gaven. Piper liep naar de trap, en stapje voor stapje beklom ze die. Het licht van boven gaf haar moed om door te zetten, ze wilde voor geen goud hier opgesloten zitten met als enig gezelschap muggen! Piper's stappen versnelde na deze gedachte, en binnen de kortste keren was ze bij de richel. Vlak voor de rand van de richel spiedde Piper nog even over de rand, om te kijken of die dino hier zat, maar tot haar grote verbazing herkende ze de dino ook nog! Het was Rappie! Piper klom op de richel en ging voor hem staan, "Wat doe jij hier?!" en ze keek met grote ogen. "En wat is dit voor plek?!" Dit waren de enige twee vragen die Piper stelde, omdat de andere zeer onnozel hadden geklonken, want eigenlijk barste haar hoofd bijna van de vragen. Even bleef ze zo schaapachtig staan en staren naar Rappie, want wat deed hij hier?

ik lag lekker te slapen toen ik een harde pats hoorde en stem. ik dacht dat het verbeelding was dus ik ging weer liggen. daarna zag ik een utahraptor de gang in lopen, een vrouwtje. utahraptor, vrouwtje: piper! jij ook hier! ze kwam aarzelend de trap op. hou je niet van smalle dingen? sorry daarvoor. ik hoorde de vragen van piper. nou, uit te rusten op dit heerlijk zachte mos. en twee, een grot. ik zal je vertellen waaromik hier ben gebleven. troodons zijn nachtdieren weetje, in grotten is het donker dus da's goed. het is hier ook lekker warm, hou ik ook van. maar helaas denken de muggen daar precies hetzelfde over, maar het went. hoe ben jij hier eigenlijk gekomen?

(inpirloos)

Piper zag Rappie lekker liggen en besloot hem niet te storen, een beetje onhandig bleef ze voor hem staan. Ze luisterde naar zijn verklaring en vond hem wel logisch klinken, toen hij haar bijna het zelfde vroeg bloosde ze even. "Ik hoorde gegil, dus ik ging naar het gegil toe. Maar toen viel ik in een gat en toen was ik hier...." Piper keek naar de grond, "Rappie?" vroeg ze daarna. "Weet jij hoe we hier weer uitkomen?", Piper keek omhoog en zag een straaltje licht dat door een kier van de rots naar beneden viel. Het straaltje viel net voor haar, maar toen ze haar poot erin stopte voelde ze een naar gevoel. Het straaltje had een soort van vergrootglas effect, en als je eronder kwam verbrandde je levend. Piper trok haar poot terug en liep wat achteruit naar het duister. Het mos voelde inderdaad lekker aan, dus ging ze liggen. Ze lag niet naast Rappie maar ook niet 4 meter van hem vandaan. Nee, ze lag ongeveer anderhalve meter van hem af. Piper legde haar hoofd tussen haar poten en hoorde de muggen zoemen. Ze sloot een oog en keek met haar andere oog naar Rappie, hij had allemaal muggen om zijn hoofd een vliegen. Piper was nu blij met haar 'onsmakelijke' bloed en een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht. Ze kon beter even slapen en nadenken over hoe ze hieruit zou kunnen komen. Ze dacht altijd beter na in haar slaap. Piper verdween in een diepe slaap en de muggen geluiden vervaagte.

nou, eerlijk gezegd weet ik het nog niet. maar achter me is nog een traptrede, wat groter. daar kun jij misschien verblijven totdat we een uitgang hebben gevonden. ik hoorde dat jij contact hebt met vello, hoe gaat het met hem? ik lang niks meer van hem gehoord. nadat hij door die parasaurolophus bij de nesten half was geplet had ik hem niet meer gezien. alleen nog een keer toen ik naarbeneden viel en het bewustzijn verloor in het mistwoud. dat was nog eens pijnlijk. die stomme boom ook, dacht ik. ik had het kunnen weten in dat zowat dode gebied. bedankt voor het medeleven toen. ik sloeg een mug weg die op mijn neus ging zitten. die had vast spijt van zijn poging. ze lusten mij meestal ook niet. maar sommigen die zijn gewoon brutaal en gan precies op die plek zitten waar ik niet bij kan. er vluchtte een muis snel weg in een smalle spleet in een rots, ik greep met mijn dunne armen zijn staart en at het tegenstribbelende beestje meteen op. er zijn hier genoeg dieren om in leven te blijven, ik overweeg om hier te wonen. wat denk jij?

Piper werd weer wakker en opende een van haar ogen. Ze keek Rappie aan, en luisterde naar zijn woorden. "Volgens mij gaat het wel goed met Vello, ik heb hem gisterochtend nog gezien." Ze keek naar de grond, ze loog. Ze had hem al 2 dagen niet gezien, en ze maakte zich zorgen. Ze wilde Rappie niet ook zorgen laten maken, dit was het beste. Piper hoorde dat Rappie bewoog en tilde haar hoofd op. Hij at een muis, Piper keek met een beetje medelijden naar de hard stribbelende muis. Maar ja, dit was de kringloop van het leven. Piper schrok op van de woorden van Rappie, hier wonen?! Piper's ogen spreidde open en ze keek Rappie aan. "Dus jij bent niet van plan om hier uit te komen?! Jij gaat hier wonen?!" Piper voelde een ongemakkelijk gevoel opkomen, ze vond het hier namelijk niet prettig. En misschien was er niet eens een uitgang! Een droevige uitdrukking kwam op Piper's gezicht. "Sorry Rappie, maar dit is niet mijn leefomgeving. Ik wil hier niet wonen." zei Piper, "Sorry" zei ze nog, alsof hij niet genoeg had aan één sorry. Piper keek naar de grond en begon met haar klauwen krasjes te maken in het mos. Allemaal rare figuurtjes kwam eruit, onder andere een hartje. Piper wist wel voor wie die was, maar dat wisten Vello en Rappie niet. Snel, voordat Rappie het hartje kon zien, zette ze haar poot erop. Ze wreef even onmerkelijk erover heen en draaide zich toen naar Rappie. "Ik wil weer naar buiten." zei ze na een stilte, ze wist niet wat het was. Maar ze kon het hier niet uithouden, het lag niet aan Rappie. Ze mocht hem wel, maar deze plek was niet geschikt voor haar.

ja... dat lijkt me dan een beter idee. ik zag dat piper figuurtjes in het mos aan het tekenen was. voor wie is dat hartje? ik hou het geheim. ik had dat eigenleik ook een keer... mooie tijden. ik denk wel dat ik hier vaker kom als ik niet wat beters vind. ik keek ook naar het mos aan mijn kant. toen begon ik zonder na te denken mijn vroegere vriendin te tekenen. in mezelf dacht ik: rot brachiosaurus.maar perongeluk fluisterde ik dat ook. er kwan een traantje tevoorschijn. zullen we dan eerst maar even gaan slapen en morgen als we uitgerust zijn een uitgang gaan zoeken?

Piper hoorde de woorden van Rappie, en ze kreeg een brok in haar keel. Arme Rappie, en Piper keek naar hem. Een klein pootje kwam troostend op zijn schouder te liggen, het was een klein miezerige actie, maar al heel wat voor Piper. "Wil... Wil je erover praten?" zei ze daarna kort, ze keek met liefkozende ogen naar Rappie, niet omdat ze hem nou zo leuk vond, maar ze maakte zich zorgen om hem. "Als je eerst wil slapen is dat ook goed, maar ik weet niet of ik hier wel kan slapen. Het is niet mijn...." Piper stopte, wat zeurde ze nou. Ze kon hier best even voor Rappie als steun blijven. Piper bleef sloot haar ogen en haalde de poot van Rappie af. "Welterusten" zei ze nog, en daarna veranderde de wereld om haar heen van donker naar licht roze met wolkjes. Ze huppelde vrolijk rond, maar er gebeurde niet veel. Het was een érg saaie droom, met geluiden van muggen die niet te zien waren.


{inspiloossss,
het is 'morgen' als jij reageerd, oke?}

de volgende morgen was het opeens verassend warm. lekker geslapen piper. nog van gisteren. ik wil er wel over praten hoor, ik kan het nu aan, er zijn meer (hopelijk over een weekje ofzo XD) troodons in de zee. ze is geplet door een brachiosaurus weetje. wat zijn die beesten zijn zó dom... ik heb vannacht zó raar gedroomd. alleen weet ik opeens niet meer waarover, alleen weet ik nog dat mijn vriendin erin zat. ik zal d'r beschrijven. rood dons, wat kleinere tanden dan de mijne en achterop d'r staart en nek een felrode soort van kam van dons/veer/haar. wie was de jouwe eigenlijk? je hoeft het niet te zeggen hoor. trouwens, nog écht bedank voor hwet medelijden.

{ik hoop ook dat er snel nieuwe mensen komen. }

Piper opende haar ogen en keek omhoog, het licht viel uit een kiertje in het plafond naar beneden. Piper keek wel uit dat ze het licht straaltje niet aanraakte, maar het gaf een fijn warme verkoeling. Ze keek opzij, Rappie lag naast haar opgekrult. " Awhhhhh" fluisterde Piper, en ze keek met en grote glimlach naar Rappie. Zodra ze hoorde dat hij wakker was, verdween de glimlach van haar gezicht. Een normale, nonchalante blik kwam tevoorschijn. " Ja, ik heb ook wel lekker geslapen" zei Piper tegen Rappie, ze loog. Ze had wel een rustige droom gehad, maar ze was wel 20 keer in de nacht wakker geworden van de hitte, een mug die boven haar hoofd zoemde of wel andere irritante dingen hier. Ze had erg stil gedaan, ze wilde Rappie niet wakker maken. Terwijl Piper in gedachten verzonken raakte door de gedachte aan vanacht hoorde ze de woorden van Rappie langs haar klinken, bij het woord 'praten' kwam Piper weer terug. Ze zette haar 'moederlijke' ogen op, ze moest toch klaarstaan voor haar vrienden?! "Oh, nou als je erover wilt praten. Ga je gang." zei Piper met een glimlach die koelte maar vertrouwen bood. Piper luisterde naar zijn woorden, arme Rappie dacht Piper. Hij heeft al zoveel meegemaakt. Misschien te veel. Piper keek medelevend naar Rappie. Hij kon zijn vriendin wel erg goed beschrijven! Het liefst zou Piper hem nu meteen gaan koppelen aan een nieuwe mooie Troodon, maarja ze zaten hier nog vast en er waren momenteel niet zoveel Troodons. "Stomme Spinosaurussen" vloekte Piper zachtjes, zacht genoeg zodat Rappie haar niet had kunnen horen. Hij had misschien alleen haar lippen zien bewegen. Maar gelijk toen Rappie verder vertelde vergat Piper haar gedachten, en stond ze luisterend en al klaar voor hem. "Rappie" zei Piper, "Er zullen nog genoeg mooie Troodons voor jouw zijn, Dat weet ik zeker." Piper glimlachte. Maar al snel verdween de glimlach van Piper's gezicht toen hij begon over die van haar. "Euh" bracht Piper uit, het liefst wilde ze niks vertellen, aan niemand! Maar Rappie had al zoveel aan haar verteld, en hij was altijd erg lief voor haar. Ze moest haar vrienden toch vertrouwen! "Euhem." ging Piper verder, "Hij heette Sinder. Hij is lang geleden weggegaan. Ik weet niet waarom. Maar ik was verliefd op hem sinds het moment dat ik hem zag, ik dacht..." Piper zweeg. Een kleine traan viel over haar wang naar beneden, en maakte een harde plons op de grond. Het geluid galmde en de meeste vliegen en muggen verdwenen snel omdat ze dachten dat het ging regenen. Vliegen&Muggen haten regen. Piper schudde haar hoofd en stond op, "Kom, laten we een manier vinden om hier uit tekomen. Nouja, tenminste mij als jij niet wilt." Piper had haar verhaal over Sinder gestopt omdat ze niet verder wilde vertellen. Ze kon het gewoon niet. En als Rappie slim was vroeg hij ook niet verder. Piper veegde haar rechtpoot even over het mos, het gaf een knapperend geluid. Haar nagel sneed door het mos. "Als je klaar bent, kunnen we gaan onderzoeken." Maar al snel had Piper spijt, ze moest dan wel nu weer de steile trap naar beneden. SLIK!

{haha, inspiloos. O:}

{ben je nu weer een velciraptor?!}

je hoeft me echt niet zielig te vinden hoor. ik leek de naam te herrinneren die piper opnoemde. sinder, sinder, oh, sinder! ik heb hem ooit ontmoet. hij was wel aardig. hij paste best wel bij jou.er rolde een traan van pipers wang. er is een ding dat je moet weten, je lijkt aardiger tegen mij te doen dan tegen anderen, is daar een reden voor, of is het gewoon zomaar? niet dat ik er last van heb. toen stelde piper voor of we gingen onderzoeken. ja, dat is wel een beter idee, het is begrijpelijk dat de muggen VRESELIJK irritant zijn. ik stond op. we kunnen beter eerst een plan makevorrdat we gaan, en een alarmsysteem voor als we opsplitsen en er iets gebeurt.

{ik heb nooit inspiratie, zoals je merkt}

(ja, ik moest weer een velociraptor zijn. S:)
(ik heb ook geen inspi, dus verwacht niet veel van dit berichtje. xD)

"Je kent hem?" zei Piper nu iets vrolijker, ze draaide zich om en keek Rappie aan. "Je kent Sinder?" Piper kwam iets naar Rappie toe en keek hem verwachtingsvol aan. "Wanneer? Waar? En waar ging hij naartoe? Is Sinder er nog?" Piper leek wel door te draaien, maar ze kreeg weer grip opzich zelf en keek toen weer Rappie aan. "Weetje, ik denk dat het te laat is voor mij en Sinder. Hij is... Ik denk dat hij gewoon met zijn leven moet doorgaan en ik met de mijne." Piper glimlachte, maar diep van binnen deden deze woorden pijn. Piper slikte, gelukkig was het niet te horen. Rappie ging weer verder, maar toen hij vroeg waarom Piper aardiger tegen hem was dan tegen anderen schrok ze op. "Aardiger? Wat bedoel je?" ze keek hem niet begrijpend aan. "Ohhhhhhh, nee. Ik ben gewoon aardig tegen je omdat je een vriend bent. Net zoals Vello." Piper glimlachte weer, maar deze keer zonder pijn. Piper knikte toen hij weer begon over het onderzoeken. "Wat is je plan?" zei ze daarna, Piper keek naar beneden en draaide zich toen weer om. Even wilde ze wegrennen, maar waarnaartoe? Ze besloot al haar moed bij elkaar te rapen en naar beneden te klimmen. Stapje voor stapje daalde ze naar beneden, halverwege stopte ze even en ze keek naar achteren. "Kom je Rappie?" zei ze daarna lachend, daarna liep ze weer verder naar beneden. Hopend dat ze niet zou vallen.


{zie je wel. -.-}

{tuurlijk!, gelukkig ben je nu weer ongeveer even groot als ik ben!}

jah, ik ken hem, allen was het weer een jaartje geleden ofzo, sorry.
mijn plan is dat we eerst naar de kant gaan waar we erin kwamen, dus naar rechts, en we kijken of weer naar boven kunnen klimmen. als dat niet lukt, gaan we de andere kant op. en áls er geen andere uitgang is kunnen we proberen stenen bij elkaar te rollen voor het gat waar we erin gevallen zijn en er dan proberen uit te komen. goed idee? ik hoorde dat piper vroeg of ik beneden kwam, dus volgde ik héél voorzichtig de trap naar beneden. eerst naar rechts?

Piper hoorde zijn plannetje en knikte. Ze was nu beneden. "Maar Rappie, je kan er niet uitklimmen. Dat heb ik al gedaan. Ik denk dat het 'stenen' idee beter is."Piper liep naar het gat en bleef daar staan. Wachtend op Rappie. De ogen van Piper keken omzich heen, kijkend naar iets wat ze zou kunnen gebruiken. Er leek bijna niks bruikbaars te liggen hier, alleen hele kleine steentjes. Als ze die zouden gebruiken om naar boven te klimmen zouden ze dagen lang bezig zijn om ze te stappelen. Ze zuchtte, het zal niet erg opschieten. Maar Piper zal de 101% geven om hieruit te komen. Ze draaide zich om en keek naar Rappie die eraan kwam.


{inspiloos. en wat wil je zeggen met dat ze even lang zijn? O>O}

toen ik eenmaal beneden was keek ik naar het gat. tjonge, das zo'n 3 meter hoog. kijkend de omgeving of er iets bruikbaars lag. er lag niks, alleen wat steentjes van zo'n 5 cm groot. we kunnen niet zo hoog springen. ik ging even zitten en sloot mijn ogen. zo kon ik beter nadenken. na een tijdje schoot me iets te binnen. wacht, troodons zijn dieren die goed kunnen klimmen. als ik nou op jou ga staan kan ik misschien mijn klauwen op het randje krijgen en me optrekken. dan haal ik een lange tak, want we zitten in een grot in het bos. dan kunnen we er allebij uitkomen. ik keek piper aan zo van: toeeeeeee! als dat niet lukt.... dan vrees ik het erste...

Piper was al aan het nadenken over wat ze zou doen als ze hier vast zou komen te zitten, de woorden van Rappie vlogen in vlagen langs haar oren. Pas toen Rappie haar aankeek met van die oogjes die haar bedelde kwam ze weer terug op aarde met haar gedachten. Even stond ze diep na te denken over wat hij had kunnen gezegd hebben. "Euh, Rappie." zei Piper voorzichtig, "Hoe ga jij mij eruit trekken? Ik ben nogwel groter en zwaarder." ze keek naar het gat. "Als je wilt kan je het wel proberen, maar ik denk dat je wel een andere dino moet vragen om mij eruit te trekken. Het idee om op mijn rug te staan zou misschien wel kunnen lukken." Het was even stil, maar het was een goede stilte. Het was een stilte waarin je uitstekend zou kunnen nadenken, wat Piper ook deed. "Misschien..." ze was weer stil, haar idee zou niet werken. Het zou nutteloos zijn, "nee niks." zei ze nog snel erachter aan. Piper keek naar Rappie, "zullen we het proberen?" Piper ging onder het gat staan, en keek afwachtend voor zich uit. Wachtend totdat Rappie op haar rug stapte. Misschien was er hoop dat ze er toch uitkwamen....


{sorry inspiloos,}

ik zag piper nadenken. vertrouw me, het komt goed. ik heb een betere verandering in gedachte: ik trek je niet omhoog, maar ik pak een 3 meter lange stok, dan kun je erop klimmen. ik berreide me mentaal voor, en stapte voorzichtig met mijn sikkelklauwen omhoog zadat ik haar geen pijn kon doen op haar rug. ik kon nét bij het gat. zet je schap, hier komt de sprong! alles leek in slooowmoootioooon teeee gaaaaan. ik kwam boven het gat en stond op. gelukt! ik zag toevallig { XD } een 3 meter lange stok liggen. hij was zwaar maar het lukte me om de stok voorzichtig naar beneden te laten zakken. klim er maar op! ik stak mijn hand uit om houvast te bieden.