Somebody here?

Een jongen Utahraptor sloop rustige door het donkerwoud die de meeste dino's ook wel het mistwoud noemen. Vello snapte nou waarm ze het zo noemde het was door de dikkeblade dak van de bomen aardige donkere hier en er hing een geheimzinnigne mist in het woud. Vello voelde zich hier wel op zijn gemakt maar je had toch een soort van gevoeld alsof er indermoment er tussen de bomen of bosjes een Canrivoor vandaan kon schieten. Wat ook wel spannend was en hij was zelf ook een Canrivoor dus zoveel had hij niet te vrezen als hij waar was. Rustige bekeek Vello de vele paddenstoelen ze waren mooi en zagen er lekker eetbaar uit maar dat was maar schijn. Die paddestoelen waren dodelijke en giftige voor de planteters. Toen hij langs een grote boom liep die vol zat met gifftige paddenstoelen de boom zelf leek wel dood. Lagen er twee dode Parasaurolophus bij met een valse grijns keek hij er naar en snuffelde er aan. Die wisten duidelijk niet dat de paddenstoelen hier giftige waren en dat was hun dood geworden. Zou hij ze kunnen eten of ging hij dan ook dood ze hadden tenslotte aan de paddenstoelen gegeten. Vello schudde zijn kop en liep rustige door benieuw wat voor dino's hij hier nog tegen zou komen. Het was al redelijk laat toen hij het bos binnen ging maar hij voelde zich hier nu al thuis.

Er doemde een dikke mist op waardoor ze haar eigen klauwen nouwelijks kon zien. Ze had haar poten opgevouwen tegen haar romp en liep met rustige passen door het vreemde gebied vol onbekende geuren. Hoe lang zou ze hier al rondlopen? Ze kon de zon niet zien en had honger. Ze had al tijden geen levensvormen gezien naast de omtrekken van planten en bomen. Ze besloot wat eetbare planten te zoeken toen de mist wat was opgetrokken. Ze vond het een vreemd bos maar haar blauw tot grijze kleuren gingen goed op in de omgeving en ze had een redelijk veilig gevoel. Toch wilde ze hier niet te lang blijven. Plots rook ze een bekende geur. Ze ontdekte de boom waarvan deze afkomstig was en voelde zich opgelucht iets vertrouwds te zien. De bladeren gingen redelijk hoog en ze moest tegen de boom leunen om goed bij de takken te komen. De oude boom kraakte vervaarlijk maar Aurora was niet van plan op te geven voor ze wat te eten tussen haar malende kiezen had. Ze strekte haar nek en wist een tak van zijn bladeren te ontdoen. Ze nam haar normale houding weer aan en kouwde even op haar maaltijd terwijl ze om zich heen keek. Ze wist zeker dat ze hier nog nooit geweest was. Opnieuw wist ze was bladeren te pakken te krijgen maar na vijf happen hing alles te hoog om er nog bij te kunnen. Ze vroeg zich af of ze de boom misschien kon omduwen maar ze bedacht dat hij haar hele gewicht al had gehouden, de kans was dus groot dat - zelfs als ze veel kracht zette - de boom niet veel meer zou doen dan een beetje kraken. Haar maag knorde ongeduldig en Aurora besloot er toch maar een gokje op te wagen. Ze zette haar poten tegen de stam en leunde waardoor de boom begon te kraken. Aurora kreeg er wat meer hoop door en ze begon kracht te zetten. Een tijd lang deed de boom niet anders dan héél langzaam een beetje doorbuigen. Plots vloede ze een klap en de boom stond niet langer recht. Aurora zette een stap naar achteren terwijl de boom krakend en steunen ten prooi viel aan de zwaartekracht. Ze was trots op zichtzelf: Ze had zojuist helemaal alleen een boom tegen de grond gewerkt. Ze had het wel vaker gedaan maar toch was ze tevreden. Ze kon nu zonder veel moeite te blaadjes eten die vochtig waren van de mist.

Vello liep rustige verder door het bos de mist werd eits minder en Vello hoorde wat takken breken en bladeren ritselen. Hij was dus niet alleen er was nog iemand in dit bos. Vello liet de geur rustige zijn neus binnen komen om de andere dino te ontdekken en wat voor soort het was. Het rook naar een Therizinosaurus een planeter dus, Vello had zo beest al een lange tijd niet gezien of geroken aar hij was ook nog redelijk jong, Vello sprong behendige op een omgevallen boom en zocht rustige naar de planteter toen hij zijn maag hoorde rommelen besefte hij dat hij best wel trek had. Rustige bleef hij op de omgevallen boomstam staan en keek rustige rond naar een prooi. De Therizinosaurus kon hij zeker niet aan net zoals die Parasaurolophus die was gewoon te groot en te sterk. Hoewel de Therizinosaurus en het gekraak werd ook steeds luider vello vroeg zich af wat die dino aan het doen was. Vello sprong weer rustige van de boomstam af en liep rustige veder eens kijken wat die een Therizinosaurus aan het doen was. Al snel zg hij haar staan ze zag er ook ouder uit en redelijk sterk. Vello keek rustige toe hoe ze een boom tegen de grond aan het werken was. Toen ze klaar was liep Vello rustige naar haar toe. ze zag er tevreden uit met haar daad en ze ate weer rustige verder Vello liet een wat uitdagende kreetje los en keek gretige toe. ‘Een Therizinosaurus dat is best lang geleden dat ik een van jou soort heb gezien.’ Vello dacht even na het moest zeker een jaar geleden zijn toen hij nog bij zijn vader en moeder in de kudde leefde. Vello schudde zijn hoofd daar moest hij even niet aan denken. ‘Zeker een jaar geleden denk ik zo.’ Vello bleef een beetje op afstand hij wist hoe moeilijke en gevaarlijk sommige dino’s waren en hij was in zijn eentje dus een redelijke makkelijke doelwit voor grotere dino’s. Met een nieuwsgierig blik bekeek hij de Therizinosaurus.

De mist was nu slechts een tapijt van wittige, vochtige slierten die tussen de begroeiïng over de grond heen zweefden. Hierdoor werden haar poten gekoeld maar daar had ze niet echt last van: Haar dikke huid en de schaarse veren hielden de warmte die ze had goed vast en zo lang ze haar poten actief hield zouden ze niet meer dan een of twee graden afkoelen. Met haar klauwen die bijna een meter lang waren haalde ze behendig takken naar zich toe om van de bladeren te eten. Ze werd verstoord door een wat uitdagende kreet van een bekende theropode. Ze keek op en zag de dino op een andere omgevallen boom staan. Utharaptor stelde ze voor zichzelf vast. Ze verhief zich om een beter overzicht te hebben. De raptor leek alleen, ééntje kon ze met gemak aan. De raptor leek tegen zichzelf te praten over haar soort. Ze kon in het bijzijn van een rover en vleeseter niet rustig eten dus hield ze hem nouwlettend in de gaten. Hierdoor merkte ze op dat hij afstand hield en dat wilde ze zo houden. De nieuwsgierige blik bevoel haar niet, ze voelde zich dan nek een soort enthertainer... Wat onrustig slikte ze de bladeren die ze nog in haar bek had door zonder haar blik van de raptor af te wenden. Wat moest hij van haar? Aurora hief haar poten wat hoger zodat ze in de standaart houding tegen haar lichaam zaten. Hierbij waren haar klauwen dicht bij haar borst zodat ze een soort verdediging vormden. Dit was niet echt de bedoeling van het herschikken van haar poten, het was gewoon handiger.

Toen Vello de Therizinosaurus had gevonden was de mist een tapijt geworden van witten slierten, Vello wachten rustige op een reactie van de Therizinosaurus af. Hij was wel benieuwd wat ze ging doen toen hij uitdagende naar haar had gebruld keek ze alleen maar op. Wat hij ook wel een beetje had verwacht het was alleen om te laten zien dat ze hier niet alleen was. Maar veder deed ze niks en ate ze rustige door. Maar dat was een schijn alle planteneters waren wat ongemakkelijke en wat onrustige als er een vleeseter in de buurt was. En dat was bij deze ook het geval. Het viel Vello ook meteen op dat deze net zoals de andere niet meer op haar gemakt was met een Raptor in de buurt. Maar ze had weinig te vrezen van hem. Onrustige ate ze nog wat bladeren op en Vello voelde haar blik in zin lichaam prikken rustige Sprong Vello van de boomstap af en kwam wat dichterbij. Ondanks de wat driegende houding van haar haar klauwen waren dicht tot haar borst geheven. Met een wat vermakelijke grijns op zijn gezicht en nieuwsgierig blik liep hij even een rondje om haar en bleef toen met een wat scheve kop voor haar staan nog net buiten bereik van haar klauwen.

Nu de raptor dichterbij kwam deed ze een stap bij de bladeren en de beschutting vandaan zodat ze beter overzicht had. Pas toen hij rondjes om haar heen begon te lopen merkte ze dat hij haar leek te beoordelen en te pijlen. Dat maakte dat haar nervositeit plaatsmaakte voor lichte woede. Ze spreidde haar klauwen die stevig en sterk genoeg waren om de raptor te doorboren. Ze maakte met haar blik duidelijk dat hij maar beter afstand kon houden. Dit was slechts de eerste waarschuwing van de weinige die ze nog klaar had staan. De tweede waarschuwing was geïriteerd snuiven, dat was ook wat ze deed toen hij met een scheve kop voor haar bleef staan. Tot nu toe was hun ontmoeting redelijk primitief geweest: Weinig woorden en vooral lichaamstaal. Ze hief haar kop en keek op de raptor neer om nog maar eens duidelijk te maken wie er de grootste en sterkste was van hen twee. "En wie ben jij?" het klonk anders dan ze werkelijk bedoelde, het klonk... minachtend. Ergens klopte dat wel, ze hield niet van vleeseters. Ze maakte alle herbivoren vaak nerveus omdat ze zo goed konden zien wie er ziek of zwakker waren. En niemand wilde graag erkend worden als 'de zwakste' maar omdat ze niet in een groep leefde was haar gedrag slechts het gevolg van instinkt: De drang om te overleven. Het onderzoekende iedee dat de raptor haar gaf wakkerde dit instinkt alleen maar aan en zou haar sneller doen overschakelen naar zelfverdediging. Als dat gebeurde zou het gevaarlijk worden, haar lange klauwen die voornamelijk als gereedschap dienden zouden dan veranderen in dodelijke wapens.

Piper had rustig en een beetje verloren door het mistwoud gelopen, ze had net wat gegeten en liep nu op onderzoek uit om te kijken waar ze zou overnachten. Haar ogen bestudeerde elk object dat op haar netvliezen kwam en plaatste het onder een naam. Een boom, een struik, een dino, een padestoel. Wacht! Een dinosaurus? Piper draaide zich haastig om en liep terug, als een echte jager liet ze zich in het gras zakken. Haar kleine oogjes spiedde door de dichte struiken heen en zagen een grote dino en een kleintje, nouja het 'kleintje' was veel groter dan Piper, maar in vergelijking met de ander was hij wel kleiner. Het 'kleintje' leek een beetje op haar. Nieuwsgierig maar op haar hoede kwam ze de struikjes uit. Op een kleine afstand bekeek ze de dino's eens goed, ze schatte ze niet in om aan te vallen, maar ze keek of ze gevaarlijk waren. Ze had geen enkel deel van het gesprek gevolgd, maar ze zag wel dat de grote dinosaurus zich bedreigd voelde. Tenminste, dat leek zo. Piper bleef staan waar ze stond, ze wou geen risico nemen. Haar ogen gingen nu naar de kleine dinosaurus. Hij had een vrolijk gezicht en mooie blauwe ogen. Zijn staart was rood. "Hallo" zei Piper na een paar malen een geluid met haar tong te hebben gemaakt, ze wilde de dino's niet laten schrikken door haar aanwezigheid dus had ze het even gemeld. Ze had geen honger, ze had net lekker gezeten. Nee, dit 'gesprekje' zou normaal blijven. Tenminste, zo hoopte Piper.

{sorry, inspiloos}

ik zat al de hele tijd in de andere bomen het gespek van bowen te volgen. de waarschijnlijk een therizinosaurus voelde zich bedreigd door een utahraptor. best leuk zo van boven. ik wou naar een andere boom springen, maar een tak brak. ik viel precies tussen de utah en de theri. auuuuw stomme tak! oh hallo daar. ik probeerde een lach op te zetten, maar mijn gezicht vertrok van de pijn.

Piper: Een utharaptor is zes meter lang, die zijn (in vergelijking met een twee meter lange velociraptor) niet klein -.-
Rappie: Je schrijft wat onduidelijk, kun je misschien hoofdletters en leestekens gebruiken.
De acht meter lange therizinosaurus had er genoeg van toen ze het iedee kreeg dat ze bekeken werd: dat prikkende gevoel tussen haar schouderbladen dat ze zo haatte. Plots verscheen er een - voor haar - kleine theropode, een velociraptor? Of misschien een dromaeosaurus, die waren even groot als velociraptors... Het maakte haar niet uit, twee kon ze nog wel aan: Ze had twee poten met aan elk drie sterke klauwen van een meter lang waarmee ze zich prima kon verdedigen. Plots viel er een nóg kleinere theropode tussen hen in, de naam wilde haar niet tebinnenschieten al had ze het wel geweten. Wat moesten al die rovers hier? Over het kleintje dat zich nu verontschuldigde maakte ze zich geen zorgen, die kon haar niets doen. Maar de grotere was een groter probleem geworden nu deze een 'kamaraadje' had. Ze wist dat ze zich geen zorgen hoefde te maken maar alertheid was nooit uit den boze bovendien wakkerde haar instinkt de vlam van angst en ongemak aan. Plots kreeg ze de gemene neiging om de kleine theropode te pletten onder haar poot. Ze voerde dit plan niet uit omdat ze er niets mee opschoot.

Piper voelde zich niet erg op haar gemak met die grote Therizinosaurus, ze wende haar blik dus een beetje van haar af. Ze wilde de Therizinosaurus niet bedreigen, met haar ogen speurde ze de grond af. "Hoe heet je?" vroeg Piper toen na een akelige stilte. Piper keek na haar vraag even naar de Utahraptor, hij was wel groter dan ze had gedacht van een afstandje. Met een vriendelijke glimlach, die een beetje haar tanden ontblootte keek ze naar de verschillende dino's. Ze bedoelde het goed, en ze was niet van plan om te gaan vechten met een volle maag. Met een relaxde houding ging Piper op een steen liggen die niet ver van de dino's aflag. Ze was nog in het 'gesprek' met haar ogen op de dino's gericht en haar hoofd leunend op haar poten hield ze alles in de gaten.

ik probeerde op te staan maar dat lukte niet. jongens help eens een handje, ik denk dat ik iets gebroken heb. het been wat pijn deed kon ik niet bewegen. ik kreeg een benauwd gevoel toen iedereen me verbaasd aanstaarde. ik probeerde me voort te trekken door me aan de takken op de grond vast te grijpen. uiteindelijk kwam ik bij de steen waar de velociraptor op zat. kun je me even erop hijsen?

Piper was bijna in slaap gevallen, maar hoorde opeens de hulpkreet van de Troodon 'Rappie'. Piper deed een oog open en staarde hem aan, wat wilde hij? Met een verveeld gezicht hield ze haar hoofd op. Deze Troodon was verzwakt, het instinct van Piper speelde op. Maar ze moest zich beheersen, ze zou dan doden óm het doden. Ze had immers net gegeten, met een kleine tegenzin hielp ze de Troodon op de steen en ging ze zelf een beetje naast Vello staan. Toen Piper naar het lijf van Aurora keek zag ze wat voor grote klauwen ze had, en hoe groot ze was! Piper voelde zich een beetje geïntimideerd, maar dacht na over hoe Aurora zich zou moeten voelen. 3 , wel kleine, roofdieren om zich heen, gelukkig wel eentje verzwakt. Maar toch, het moest je wel een beetje een benauwd gevoel geven. Piper besloot dat gevoel niet te versterken en ging met haar rug naar de Troodon staan, ze moest zich beheersen. Vriendelijk en een beetje verlegen begon ze met haar linkerpoot over de bladeren op de grond te schrapen. Dat deed ze altijd als ze verlegen was, stil wachtte ze op Aurora's, Vello's of Rappie's reactie.

Therizinosaurus deed een paar stappen van de bladeren en beschutting vandaan en leek een beetje woedend te worden toen hij rondjes om haar heen ging lopen. Vello wist precies hoe ze zich nou voelde daar hoefde je ook niet echt een slimme dino voor te zijn. Ze voelde zich nou bekeken worden en dat maakte de meeste nog nerveuzer maar ook gevaarlijker voor als je in je eentje was en dan nog zo grote dino. Ze speurde haar klauwen en Vello ving haar blik op die meteen zie dat hij beter op afstand kon blijven. Vello was niet ook niet van plan om dichterbij te komen vooral in zijn eentje niet en zonder hulp. Toen hij voor haar ging staan snoof ze wat geïrriteerd Vello keek met een wat vermakelijke blik naar de dino hij vond het altijd wel leuk om de planteneters op de zenuwen te werken. Hij wist niet waarom misschien zat het in zijn bloed maar over het algemeen was hij wel vrij aardige je moest hem alleen niet boos maken. Vooral tegen zijn eigensoort of andere vleeseters deed hij wel vriendelijk maar bij planteneters maakte het hem eigenlijke niet zo veel uit of ze zijn vriend wouden zijn. Toen ze haar kop wat omhoog hief glimlachte hij wat flauwtjes naar haar het was waarschijnlijke om te laten zien wie hier de grootste was. Maar ze moeste een ding onthouden ze had hier met een dodelijke dier te maken vooral als ze in een groep waren. Dus dan het ze weinig aan haar hoogte of grote. . "En wie ben jij?" het kwam er minachtend uit Vello voelde zich nog niet echt genoodzaakt om te ontworden hoewel dat misschien wel het slimste zou zijn. Vello deed expres nog een paar stappen haar richting in en zie niks. Even kijken wat ze zou doen langzaam drong er nog twee gueren zijn neus binnen. Even kijk Vello rond om de bronnen te zoeken en te vinden als snel zag hij een ander Utharaptor. Er kwam een grijns op zijn gezicht nou waren ze met zijn tweeien dat zou de Therizinosaurus al helemaal niet leuk vinden. De driede geur herkende hij als een troodon maar die was nergens te bekeken. Waarschijnlijk zat die ergens hoog in een boom Vello richten zijn blik weer op de Therizinosaurus. ‘Zou en toen waren er twee Utahraptors.’ Het kwam er wat plagerige uit en knikte vriendelijke naar de andere Utahraptor die hij herkende als Piper. Hopelijk hield ze ook wel van plantenetertje pesten. De thurzinosaurus voelde zich bedriegt dat was zeker vooral nou er nog een tweede Raptor bij stond. Vello was nou wel erg benieuwd wat ze ging doen toen er ineens een Troodon naar beneden viel en tussen hem en de Thurzinaurus in keek hij even verbaasd naar de kleine Troodon die hij meteen herkende als Rappie. ‘Rappie gat het met je.’ Vroeg hij wat bezorgde hij was redelijke lelijke terecht gekomen en knikte goedkeurend toen Piper hem een beetje overheid help en hem ook niet meteen verslinden. Vello kon ook met wat moeite zijn Instinct beheersen om hem niet meteen omzeep te helpen. Vello richten zijn aandacht weer op het interssante gedeeld van de groep. ‘Ik ben Vello en wie ben jij.’ Vroeg hij wat plagerige. Met zijn klauewn tikte hij op de wat zachte grond en zijn staart zwaaide rustige heen en weer.

Piper hoorde dat Vello ergens mee bezig was, hij was die arme Therizinosaurus aan het plagen. Piper kon er de lol wel een beetje van inzien, maar de klauwen van Aurora logen niet. Ze waren vlijmscherp en gevaarlijk, met z'n tweeën was er zelfs een kans dat ze het niet zouden winnen. Om een gevecht te voorkomen bleef Piper een beetje afstandelijk, ze toonde wel interesse - want wie wil dat nou niet? - , maar ze hield afstand. Ze wilde niet opdringerig lijken. Piper hoorde de woorden van Vello, hij was dus níet van plan om het voorzichtig aan te doen. Als hij aangevallen zou worden zou Piper wel voor hem vechten, waarom wist ze niet. Misschien omdat hij ook een Utahraptor was. Piper besloot niet van de aanval uit te gaan en staarde even naar Rappie. Hij zag er zielig uit op de rots, haar instict zakte. Hoe kon ze hem zo laten liggen, maar zelf wist ze ook wel dat als ze te dichtbij kwam en ze bloed rook dat ze zichzelf echt niet meer kon beheersen. "Sorry" fluisterde Piper eerder tegen zichzelf dan tegen Rappie. Misschien kon de Therizinosaurus hem helpen, misschien had de grote Herbivoor een hart dat medelijden had, zelfs voor een Troodon. Piper zou dat tenminste erg op prijs stellen. Vriendelijk en niet van plan om de Therizinosaurus aan te vallen keek ze haar aan, "Hoe heet je?" vroeg ze vriendelijk. "Ik ben Piper, trouwens" zei ze snel erachter aan, wat stom van haar om te vergeten zich voor te stellen. Piper gaf een kleine goed keurende knik naar Aurora en daarna keek ze naar Vello. Voor hem was de knik ook bedoeld. Rappie had ze geen knik gegeven, maar dat wilde ze wel. Maar het was zo dom om 2 keer te knikken. Voorzichtig draaide ze haar hoofd en keek ze Rappie even vriendelijk aan, het liefst zou ze hem willen helpen.

ik ben rappie *urgh* dankje voor je medelijden. plotseling werd ik slap en verloor het bewustzijn. mijn leven flitste voorbij. ik kwam uit een ei. waar waren mijn broertjes en zusjes? ik zag de staart van een ornitholestes wegschieten. mijn eerste maand: ik was 60 centimeter en ik speelde met andere weestroodons. 1 jaar: ik was een meter 20 en en zag de liefde van mijn leven geplet worden door een argentinosaurus. het werd zwart. ik werd wakker. hoelang ben ik weggeweest? zei ik snikkerig

Piper hoorde de 'urg' van Rappie achter zich, in een flits was Piper om gedraaid en was haar blik op Rappie gericht. Ze zag dat hij flauwviel en zo snel als ze kon stond ze nu naast hem. Bezorgd keek ze naar Rappie, wat moest ze doen? Piper raakte bijna in paniek maar ze vond haar onspannen houding weer. "Rappie, Rappie!" riep Piper, en ze keek naar zijn lichaam dat slap op de rots lag. Haar instict was weg, diep weg geschoven onder de bezorgdheid. "Jongens, wat is er met Rappie aan de hand?" en ze keek wanhopig naar Vello. Opeens hoorde ze Rappie's stem weer, snel keek ze naar zijn hoofd dat zich naar Piper toe draaide. "Je bent niet lang weggeweest hoor, gelukkig ben je er weer." zei Piper opgelucht maar nog steeds geschrokken. Piper hoorde de snik in zijn stem, en ze vroeg zich af wat hij allemaal had gezien. Piper zou het hem niet vragen, ze liet hem maar even.


{ik moet gaan, bye bye}

{doei tot morgen!}
m,mijn llleven fflitste aan me voorbij. ik denk dat die muis van gister naarboven komt. *bleegh* sowhee ik voel me veel beter. maar ik heb nogsteeds die stekende pijn in mijn been. ik probeerde hem te bewegen maar ik voelde een helse pijn. ik denk dat ik maar even blijf liggen en probeer te slapen, het is al heel laat. in mijn slaap herstelde ik weer een beetje en sliep ik heerlijk; alsof alles niet was gebeurd en dat ik nu in mijn lekkere warme nestje lag.

Edit Toxic: Dit is de derde en laatste keer dat ik het zeg: Minstens DRIE volle regels en gebruik hoofdletters en leestekens. De volgende stap is een waarschuwing.


(ik kon niet meer bedenken)

Fijn dat jullie even wachten tot ik heb gereageerd.

Aurora merkte dat alle theropoden meer interesse hadden in elkaar dan in haar. Dat maakte dat ze lans zag er ongemerkt vandoor te gaan. Dat was dan ook wat ze deed: Met rustige stappen liep ze bij de rovers weg zonder haar rug naar hen om te keren zodat ze hen in de gaten kon houden. Geen van hen leek haar afwezigheid te merken. Wat konden ze haar ook doen? Zij was degene met de kleuwen van een meter lang. Als ze wilde had ze hen allemaal kunnen doden. Maar zo was ze niet, ze was een omnivoor en geen wrede dino die moordde voor de lol. Bovendien had ze niets aan drie dode therophode, ze zou ze toch niet opeten ofzo. Al snel had ze hen ver achter zich gelaten. De mist was weer veel dikker geworden en maskeerde haar geur met zijn zware vochtigheid. Haar grijs tot blauwe kleuren gingen op in de omgeving en maakte haar geheel onzichtbaar als ze langzaam liep. Na een lange tijd vond ze de uitweg en verliet ze het mistige woud. Eindelijk licht! Helaas duurde het op dat moment niet lang meer: De avond viel in hulde alles in diens schaduwen. Kleuren verdwenen en plotselinge vermoeidheid nam toe terwijl het laatste licht verdween achter de horizon. Aurora besloot een schuilplaats te zoeken waar ze de nacht kon doorbrengen voordat ze een plek ging zoeken waar andere herbivoren en omnivoren waren zodat ze veilig was.