Een niet zo goed eerste indruk

Een kleine velociraptor liep geluidloos tussen de lange varens die bijna tot haar kop kwamen. Twee grote sikkelvormige tenen bleven boven de rest van de tenen uitsteken. Even stopte Kira bij een water poeltje en nam een paar slokken. De wind stond haar goed, in haar gezicht. Haar avondmaal zou haar nooit kunnen ruiken. Iets ritselde in het gras achter haar. Vlug keek Kira op. Een bende velociraptor kwam uit het struikgewas gestormd. Een groot mannetje stapte naar voor en zei met een zware toon “Kijk, kijk, kijk, wat hebben we hier. Een indringertje!” De groep begon te lachen. Kira hoorde dat hij vooral de nadruk op ‘tje’ lag. Ze wist dat ze klein was maar moesten ze daarom zo vervelend doen. “Wat zullen we doen jongens, eten of jagen?” zei de grootte velociraptor weer. Kira veronderstelde dat hij de leider was. Maar wat bedoelde ze met eten of jagen? “Jagen, jagen, jagen!!” schreeuwde de groep. “Het is dus duidelijk, dit kleine mormel word opgejaagd tot we haar hebben gevangen in onze klauwen. Geef haar almaar een voorsprong, ze zou het hard nodig hebben.” Zei hij spottend. Maar wacht, ze wouden haar opjagen!! De groep ging aan de kant en Kira spurtte er vandoor. Varens sloegen in haar gezicht en takken grepen naar haar staart. Plotseling struikelde ze in een rivier. Dit was misschien wel haar geluk. Kira zwom naar de overkant en liep verder achter een bosje struiken. Haar list had gewerkt, de raptors liepen gewoon door. Na die inspanning had ze meer honger gekregen. Ze snuffelde even in de lucht en rook iets bekend. Zoogdier! Er zat eentje n de buurt. Kira luisterde goed en wachtte op het juiste moment en sprong. Ze belande recht op het wezel achtige diertje. Met haar kop gooide ze het in de lucht en beet het door twee. Rustig at ze de twee helften op en liep verder. Voor haar lag en klein holletje. Het was juist groot genoeg voor haar. Kira nestelde zich in het hol en viel langzaam aan in slaap.

Ze doorkruisde een redelijk gevaarlijk gebied, de meestte nestelende dino's duldde geen gezelschap van andere soorten. Er was alleen één ding dat maakte dat zij niet bang was: Ze was de grootste carnivoor en theropode: Zij was een spinosauruswijfje. Al was het -je ver gezocht. Haar zestien meter lange lichaam had voedsel nodig en ze was aardig chagerijnig. Ze at alles wat van vlees en bloed was dat op haar pad kwam. In dit geval was dat een groep velociraptors die aan het aftellen was. Voor hen was het alsof ze uit het niets gekomen was. Toxic hief haar kop hoof op en keek neer op de kleine rovers. Toxic haalde uiten greep er een tussen haar kaken terwijl de rest vluchtte voor haar hongerige muil. Met de spartelende velociraptor in haar bek hief ze haar kop opnieuw. Ze bewoog haar kop naar links en vervolgens met een enorme kracht naar rechts zodat de raptor ophield met kermen. Ze had vele botten gebroken van de jager waaronder ook de nek. Eén raptor vulde haar maag nog niet dus ging ze achter de rest aan nadat ze het karkas verslonden had. De grond dreunde bij iedere pas. Ze haalde hen weer in toen ze langs een rivier liepen. Blijkbaar hadden ze gedacht dat ze wel verzadigd zou zijn na één raptor. Dat hadden ze dus fout. Als bij een verrasingsaanval kwam ze tussen de bomen vandaan. Ze had precies genoeg tijd om met haar achterpoot een van de raptors te pletten terwijl ze een derde tussen haar kaken nam en dood slingerde. Plots werd ze besprongen door wat waarschijnlijk de leider was. De grotere raptor bleef aan haar zij hangen terwijl deze krabde en beet. Toxic brulde en liet de raptor uit haar kaken vallen terwijl ze verwoed naar de velociraptor hapte die aan haar romp hing. Plots kreeg ze diens staart te pakken. Met een grote kracht trok ze hem van zich af. Ze goiide hem een beetje op om een betere greep te krijgen en zwiepte ook hem dood. De rest van de raptor was al gevlucht maar Toxic hoefde niet achter hen aan: Ze had genoeg. Met haar kleuwen hield ze het karkas vast zodat ze met haar kaken stukken vlees af kon scheuren. Zo verorberde ze zeker twee raptors voor ze iets hoorde...

Niet lang nadat de uitzonderlijk kleine raptor in slaap was gevallen werd ze weer wakker van zwaar gedreun. Vlug hief ze haar kop op en keek uit het hol als er niets te zien was. Te zien was er niks maar te ruiken en te horen wel. Het geschreeuw van de groep velociraptors die haar eerder deze avond probeerde te doden. Ook hoorde ze zware voet stappen die ze ook voelde. De geuren waren niet erg welkom. Een was de geur van een spinosaurus en de andere van vers bloed, bloed afkomstig van haar eigen soort genoten. Kira slikte een brok in haar keel weg, een spinosaurs kan gemakkelijk een hele groep raptors opeten. Kira stond op en liep weg, weg van de vreselijke geur. Ze rende geluidloos door het bos heen tot ze over een uitstekende boomwortel viel. Dat deed het gras licht ritselen. Vlug stond ze weer op en liep verder. Toen viel ze met een plons in een rivier. Wat hadden die rivieren tegen haar vandaag!! Weer stond Kira op maar met wat moeite dit keer. Wat ze pas na een paar seconde door had was dat een spinosaurus met een zeer bloederige bek voor haar stond. Ze wachtte niet en liep weer terug het bos in hopend dat ze die dino zou kwijt raken.

(inspiratie loos)